Een theologische faculteit nodigde eens een van de grootste denkers uit voor een gastcollege. Deze professor gaf een college van twee en een half uur waarin hij ‘bewees’ dat de opstanding van Jezus een leugen was. De professor citeerde de ene geleerde na de andere en haalde het ene boek na het andere aan.

Zijn conclusie luidde: aangezien er geen historische opstanding heeft plaatsgevonden, is de godsdienstige traditie van de kerk ongefundeerde, emotionele prietpraat, want zij is gebaseerd op een relatie met een opgestane Jezus die in werkelijkheid nooit is opgestaan.

Daarna gaf hij gelegenheid tot het stellen van vragen. Na ruim dertig seconden stond er achter in de zaal een predikant met een grote witte haardos op. ‘Ik heb één vraag, geachte prefesser’, zei hij terwijl alle ogen zich op hem richtten. Hij pakte een appel uit zijn papier lunchzak en begon te eten… knaag…knabbel… ”t Is een hele simpele vraag.’ (knaag…knaag) ‘Ik heb die boeken van u nog nooit gelezen… en van grieks heb ik eigenlijk te weinig verstand… van Niebuhr en Heidegger heb ik alleen maar gehoord… (knaag…knaag)…’. Hij nam een laatste hap. ‘Ik wil alleen maar van u weten: die appel die ik net at… was die zoet of zuur?’

De professor was even stil en antwoordde toen op wetenschappelijk verantwoorde wijze: ‘Ik kan uw vraag onmogelijk beantwoorden, want ik heb niet van uw appel geproefd’.

De oude predikant met zijn witte haardos gooide het klokhuis van zijn appel in zijn gekreukelde lunchzak… en keek de professor aan en zei kalm… ‘En u hebt nog nooit van mijn Jezus geproefd… anders zou u weten dat Hij leeft’.

De mensen in de zeer gevulde collegezaal konden zich niet meer inhouden en barstten in applaus en gejuich uit. De professor bedankte zijn gehoor en verliet meteen het podium.